Als een flard van eeuwigheid …

Als een flard van eeuwigheid
Een stukje vonk uit het oneindige
Valt het niet zomaar mee
Om mens te zijn …

Wortelend in een diepte
Waarvan de roots nog voelbaar
Afkomstig zijn uit een vage herinnering
Aan toen alles begon …

Gekomen met de bedoeling
Om mij dat hier te herinneren
die oneindige roots
En tegelijkertijd kind van hier te zijn

Is het niet simpel!
Met de twijfel over 
Wat ik nu eigenlijk ben
Zit ik als het ware steeds tussen twee stoelen.

Toch is het niet anders dan voor elk ander
Behalve dan misschien die herinnering
Die vage maar zekere herinnering 
Aan wat ik was voor ik er was …

Toch vind ik meer en meer rust
In die twijfel en bevraging
Kom ik tot rust in die dubbele identiteit
Kind van de eeuwigheid en kind van deze tijd …

Het vraagt tijd en geduld
En liefde en zachtheid …
Om het evenwicht te vinden 
Tussen wie ik ben en wie ik ben …

Als een flard van eeuwigheid
Werd ik naar hier geschoten
Kind van beide realiteiten …
Ik had het niet anders gewild!!

Het heeft mij geleerd
Dat liefde in de ziel zetelt
Dat dood niet bestaat
Dat verlies een eeuwig geschenk is

Dat verbinding en verbondenheid
Voorbij gaat aan wie we zijn
Een herinnering is aan het eeuwige
Een herontdekken van wie we zijn

Dat die herinnering hier in dit bestaan
Kan herontdekt worden én beleefd
Dat we allemaal kinderen zijn 
Van de eeuwigheid en van deze tijd

In die ontmoeting met elkaar
In de angst voor verlies
De liefde waar we naar hunkeren
Liggen alle antwoorden …

Als we het allemaal
Maar diep genoeg willen beleven …

♥
(kp)
09/06/2013