De draaikolk van de liefde

Soms word ik ’s ochtens wakker
Met zo’n vreemd gevoel
Onduidbaar
Een zweem van weemoed
Melancholie

Ik herken het ondertussen
Het is de roep van binnenin
Een soort van aankondiging
Dat er iets gaande is
Daarbinnen

Je kan het groei noemen
Of transformatie
Of bewustwording
Of simpelweg
Liefde

Het heeft heel lang geduurd
Eer ik dat gevoel kon herkennen
En “kennen” voor wat het is
Laat staan dat ik de moed had
Om het Liefde te noemen

Want op het eerste gevoel
Lijkt het zo niet te voelen
Wie vindt melancholie
Of weemoed nu fijn?
Het is een mysterie

Toch heb ik ook geleerd
Dat het juist in zulke gevoelens is
Van weemoed, melancholie en verdriet
Dat Liefde zich schuilhoudt
En wacht

Het is een proces
Vaak levenslang
En zelfs langer
Om in de pijn van het leven
De Liefde te kunnen zien

Een Liefde zo groot
Een Liefde zo diep
Dat het de moeite loont
Om door de pijn heen te gaan
Zelfs een noodzaak

Die Liefde zit zo diep begraven
In zo’n ogenschijnlijk ontoegankelijke donkerte
Dat men er vaak zelfs niet in gelooft
Dat het kan bestaan
En toch …

Door de mazen van de donkerte heen
Kan ik het voelen stralen
Door de labyrinten van het leven heen
Moet ik dwalen
Op zoek …

In de diepe kerkers van mijn zijn
In de troebele wateren van mijn on(der)bewuste
Voorbij alle monsters en alle angsten
Doorheen alle twijfel en pijn
Kom ik thuis

Thuis
In mijzelf
Tussen Liefde en twijfel
Loopt mijn pad
Met Liefde als eeuwige wegwijzer !

En dan is het nog niet klaar
Want er is steeds meer, steeds dieper
En je kan er niets aan doen
Dan je laten meevoeren
In de draaikolk van de Liefde …

❤

Katy Pylyser 10-05-2016