Mijmeringen op een dinsdag ochtend …

De houding van de ander is de spiegel bij uitstek
Om te ervaren welke pijn er nog in mezelf leeft
Daarbij is de houding van de ander enkel in die mate relevant
Dat het mij laat ervaren wat er in mij, bewust of onbewust, leeft.

De houding van de ander kan mij dan al pijn doen, kwetsen
Het zegt vooral iets over mij, over mijn verwachtingen en gemis
De ander kan onmogelijk beantwoorden aan mijn verwachtingen
Dat moet ik zelf doen, eenzaamheid maakt daarin integraal deel uit van de diepte van het menselijke bestaan en is noodzakelijk voor groei.

Wensen dat de ander verandert kan alleen maar vruchtbaar zijn
Als die wens ten voordele van de ander is
Hopend dat de ander wil/kan inzien voor zichzelf, als mens
En niet voor mijn eigen welbehagen en noden

Hierin is relatie, liefde er uitsluitend voor de ander, dan pas is het liefde
In wat ik voor de ander wenst, voor zijn of haar groei
Hierin is het delen van mezelf onbaatzuchtig en onvoorwaardelijk
Daar waar het pijn doet, ligt voor mij dan de uitnodiging tot zelfreflectie

Zomaar wat mijmeringen op een koude doch zonnige dinsdagochtend … 😉