… Maak ik mijn weg …

Verdwaasd verblijf ik
In de stilte
Van de ochtend
Voor me uit starend

Stilaan
Sijpelt het door
Dat wat ik moet zien
Dat wat ik moet zeggen

Stilaan
Woorden
Eerst verlegen
Dan uitdagend

Ze lokken mij uit mijn tent
Dagen mij uit
Om te durven
Positie in te nemen

Staan voor wie ik ben
Vreemd en bevreemd
Eenzaam doch niet alleen
In een wereld die niet meer ziet

We zijn verblind door muren
Misleid door straten
Wegen die er geen zijn
We maken onze eigen wegen niet meer

We zijn vergeten
Hoe het is om verdwaald te geraken
Verdwaasd zoals we zijn
Ons innerlijk kompas kwijt

Onze referenties liggen buiten onszelf
Niet waar ze zouden moeten liggen
Binnen onszelf
In een voelen vanuit onze nomadische geest

We zijn bang om te zijn
We zijn bang om te leven
We willen zekerheid
Harde muren en feiten

We vertrouwen ons gevoel niet meer
Vaak voelen we zelfs niet meer
En als we voelen, écht voelen
Zijn we doodsbang

Doch zijn onze ‘voelsprieten’
Ons enige juiste kompas
Alleen wat wij onszelf kunnen toelaten om te voelen
Kan ons dichter bij onszelf brengen

We zijn vreemden voor onszelf
Zijn de weg kwijt in die chaos van mooi geordende straten
In die valse indruk van orde
Die zooo ver van ‘echtheid’ ligt

Echtheid is grillig
Echtheid is veranderlijk
Echtheid leeft en beweegt
En wij zijn daarin de adem

We zijn vergeten wie we zijn
En wikkelen ons in comfort en vaste waarden
Die ons door anderen zijn voorgezegd
We gaan niet meer op zoek …

We gaan niet meer op zoek
Naar wat het voor elk van ons
Elk voor zichzelf
Betekent om mens te zijn

We laten ons meenemen
We laten ons leven
We laten ons misleiden
We laten ons … maar zijn niet meer

Onze ziel doet verwoede pogingen
Om ons uit balans te brengen
Om ons uit ons lood te slagen
In de hoop dat we voor onszelf zouden beginnen zien

Zelf kijken
Zelf beleven
Zelf leven
Zelf inzien

Maar ook die verwoede pogingen
Zien we vaak als fataliteit
Waarom moet dit mij overkomen ???
Terwijl het zo duidelijk is

Maar we kiezen toch vaak en opnieuw liever voor reeds bewandelde paden
Of voor stilstand … (zeker niet de slechtste keuze …)
Want het vraagt een bijzondere moed
Om het onbekende tegemoet te gaan

Toch is er geen ontkomen aan
We gaan allemaal die onzekerheid tegemoet
Het onbekende
Ieder moment opnieuw

Toch zien we enkel de muren
De straten
De weg die leidt
Van A naar B

Verdwaasd word ik even uit mijn lood geslagen
Weg van elke weg
Bevreemd en vervreemd
Kan ik me nergens nog aan spiegelen

Ik stap op een trein
De trein van mijn eigen geest
En God weet waar die mij naartoe leidt …
Maar ik ben wel benieuwd … evenals toch wel ietwat bevreesd

Toch wil ik niet ontsnappen aan wie ik ben
Zoekend en onderzoekend
Ziend en inziend
Maak ik mijn weg …

Katy Pylyser 25-04-2017