Weekeindse mijmering: over de magie van taal

Weekeindse mijmering:
Een mijmering is een “diepe maar vage gedachte” lees ik op het internet, maar ook “bespiegeling”, “overpeinzing”, “beschouwing”, “gefilosofeer”, “dromerij”, “gepeins” en zelfs “sentimenteel droefgeestige peinzerij” 😏
Hieronder deel ik even een stukje gemijmer (wat het ook moge betekenen 😃) over de magie van taal:
Zal ik je eens vertellen over die “gestalten en lotgevallen van mensen die van gedaante zijn veranderd en in omgekeerde richting terug zichzelf geworden zijn”?
Ja, dat lijkt mij een leuke manier om te beginnen, alsof het om een verhaal ging, niet echt een sprookje al is er niet veel verschil. Ik zou evengoed met “Er was eens … “ kunnen beginnen … “In den beginne” is ook een mooie … laat de magie maar komen …
Dat soort woorden heeft een krachtige inwerking op het creatieve en maakt diepe energie in ons vrij. Het opent als het ware een poort naar een andere dimensie van taal, een diepere dimensie … daar waar woorden een diepere betekenis en levendige werking
krijgen, zoals in verhalen, sprookjes en mythen. Het is zelfs in die dimensie dat taal ontstaat. Het vraagt wel iets om in die sfeer te geraken en soms lukt het ook helemaal niet.
En soms is het lezen van enkele woorden voldoende om iets in ons wakker te maken en de creatie op gang te trekken …
“In den beginne was er Niets, maar Niets vond dat maar niets en omdat Niets dat gewoon kon, maakte hij Iets. Op die manier kon Niets zich van iets van zichzelf bewust worden … hij creëerde Iets om naar zichzelf te kunnen kijken – een reflectie van zichzelf …
En omdat Niets zó creatief was, alle potentieel in zich had om Alles te creëren ontstond Alles uit het Niets. En Alles werd zowel de belichaming als de (weer)spiegeling van Niets. Zo kon Niets zich in alle vormen spiegelen en herkennen … bij alles kon hij zeggen “Ik Ben Dat!” (Tat Tvam Asi)
Niets is hier natuurlijk niet niets, maar eerder het nog-niet-iets. Het is ook geen leegte in de normaal begrepen zin van het woord, maar wel het volledige (vol-ledig) potentieel tot Alles. Het oneindige waar alle mogelijkheden in aanwezig zijn – aanwezigheid zelf in zekere zin, maar nog niet in enige vorm. De volledige vrijheid om …
En zo kan een scheppingsverhaal, hier zomaar ontstaan, eveneens ingepast worden in het leven van ieder mens, tenminste binnen zijn bewustwordingsproces, want vóór dat bewustwordingsproces was er misschien wel iets, maar was dat iets zich niet echt van zichzelf bewust, dus was er eigenlijk niets. Vanuit de diepe drang van het niets om iets van zichzelf te ontdekken ontstond iets … met behulp van dat vaak onbewuste maar sterke verlangen om zich van zichzelf bewust te worden, de introspectieve drang … en zo creëren wij, al dan niet bewust, ons eigen leven(sverhaal en mythe)!
De taal van het onderbewuste is een taal die creatief is en het proces van ontdekking bewerkstelligt. Het is die taal die ervoor zorgt dat wanneer de dichter aan een gedicht begint te schrijven dat hij er geen idee van heeft hoe het gedicht zal eindigen. Het
schrijven wordt dan een alchemistisch proces. Taal gaat dan als het ware ontstaan vanuit de diepe noodzaak om iets naar het bewustzijn te brengen. Wat ontdekt moet worden wordt dan als het ware aan de hand van de woorden die bijna automatisch komen naar het bewustzijn gestuwd. Ik vergelijk het soms wel eens met de uitbarsting van een vulkaan.
In dit soort taal wordt ook als vanzelf veel meer beeldtaal gebruikt, metaforen. Metaforen als vergelijkende beeldspraak voor dat wat anders niet gezegd kan worden omdat de woorden er niet voor bestaan. Hier gaan we net zoals bij de mythe een referentiekader
gebruiken dat we wel kennen en daarmee datgene wat van binnenuit wil uitgedrukt worden proberen duidelijk te maken. Objectieve taal, met zeer letterlijke betekenissen, definities uit woordenboeken (zoals bij de mijmering bovenaan) kan hier niet gebruikt worden omdat die te beperkend is. Het is net de rijkdom van de subjectieve verbeelding die het hier mogelijk maakt om datgene te verwoorden dat geuit wil worden en wil leven (en tot leven gebracht wordt).
In dit soort schrijven zal de taal als vanzelf naar boven borrelen. Hier doet het verstand perfect waartoe het dient. Het staat ten dienste van de ziel en haar werking, in volle overgave aan wat nodig is. Onze kennis en rijkdom aan woordenschat zal dan ten dienste gesteld worden, de linken gelegd naar de juiste beeldvergelijkingen om tot een zo adequaat mogelijke beschrijving te komen van wat duidelijk wil gemaakt worden.
Hier zijn de gebruikte taal en beelden levend en subjectief in die zin dat ze enerzijds gebruikt worden in functie van de ervaring die we ermee hebben en die kan gebruikt worden als passend vergelijkingsmateriaal ten dienste van wat we willen zeggen en tevens levend omdat het zich, vanuit zichzelf, kan aanpassen en moduleren naar wat we nodig hebben om deze doelstelling (gezegd krijgen wat we willen gezegd krijgen) te bereiken … en daarbovenop levend omdat vanuit onze levende ervaring ook de woorden blijven groeien vanuit onze levenservaringen als waren de woorden zelf levende wezentjes die via ons groeien en evolueren, net zoals wij dat zelf doen.
Uit © Katy Pylyser, Het Licht van de Donkere Nacht.