Auteur: Katy Pylyser

“Het is vast niks. Deze droom gaat vast over de actualiteit … met alles wat er in het nieuws komt de laatste tijd !!”, wimpelt mijn cliënte haar droom zo al een beetje af. Toch stuurt ze mij haar droom door. En gelukkig maar. Want de droom zegt altijd in de eerste plaats iets over de dromer zelf. Een droom is altijd een soort van boodschap voor de dromer zelf. Je moet er wel wat moeite voor doen en diep naar jezelf kijken als je je droom wil begrijpen. Je kan aan de hand van Actieve Imaginatie in gesprek gaan met de beelden in je droom en dan komt er altijd iets belangrijks naar boven, iets wat belangrijk is voor de dromer zelf. De antwoorden liggen niet in de buitenwereld, maar in de binnenwereld.

“Wat geen moeite kost is de moeite niet waard.” is een slogan die ik vele jaren terug ergens gelezen heb. Ik weet niet meer precies waar (ik denk bij een slager) en is mij altijd bijgebleven

© Katy Pylyser 16-03-2022

Droombeelden kunnen heel bevreemdend zijn, soms ook echt beangstigend als het om een nachtmerrie gaat, maar ik geloof dat dromen altijd een constructieve, helende, groeiende intentie/functie hebben. Daarom kan het handig zijn om een praatje te maken met je droombeelden want ook al zien ze er schrikwekkend uit, hun intenties zijn meestal niet kwaadaardig. Integendeel zelfs.
Ik heb de laatste tijd veel nare dromen. Ik onthoud ze niet allemaal maar deze is mij wel bijgebleven. Vorige vrijdagnacht droomde ik deze droom:
Een wielrenner komt “per ongeluk” in tegengestelde richting op een drukke snelweg terecht. De commentator van de wedstrijd waaraan de wielrenner blijkbaar deelnam is vaag op de achtergrond te horen en is hoorbaar in shock en zeer bang dat de wielrenner aangereden zou worden. De commentator laat vermoeden dat de wielrenner een verkeerde afslag moet genomen hebben en zo op de snelweg terecht gekomen is. De wielrenner kan niets anders dan proberen om de auto’s te ontwijken en het lukt hem ook om met een paar plotse manoeuvres een aantal auto’s te ontwijken en een aanrijding te voorkomen. Zo goed en zo kwaad als het kan maar ook vastberaden fiets de wielrenner verder door het snelle verkeer tot wanneer een auto vanuit een tunnel tevoorschijn komt. De wielrenner kan de auto niet tijdig uit de donkere tunnel zien aankomen en de auto kan de wielrenner niet zien aankomen van in de donkere tunnel … de wielrenner wordt frontaal aangereden.
Ik ben in de droom van op een zekere afstand rechtstreeks getuige van het hele gebeuren. Bij de aanrijding breng ik in shock mijn handen voor mijn ogen en begin te huilen. De commentator blijft vaag op de achtergrond hoorbaar en ik heb het gevoel dat hij naar mij toe komt. Dan word ik wakker.
Het beeld van de aanrijding staat mij nog duidelijk voor de geest. Het is een apart beeld, niet alleen omwille van de ernst van het gebeuren maar ook omdat het beeld helemaal niet realistisch is. Het geheel, de hele droom had iets weg van een cartoon. Een beetje zoals de tekenfilms van vroeger. Zo ook de aanrijding: het beeld van de wielrenner had iets van een zwart/wit silhouet dat aan de voorzijde van de auto bleef plakken, zoals je dat wel eens ziet bij auto’s die een deukje hebben en waar zo’n grappige sticker op aangebracht werd.
De droom is mij duidelijk bijgebleven en ik moet er al een paar dagen regelmatig aan denken. Ik snapte er helemaal niets van. Ik heb niets met wielrennen. Was het een waarschuwing voor iets ergs wat te gebeuren staat? Het hield me danig bezig. Ik heb hem pas gisterenmiddag genoteerd in mijn droomdagboek, nadat het betekenis voor me kreeg.
Terwijl ik gisterenmorgen aan het douchen was kwam de droom weer in mijn gedachten. Plots dacht ik: Ik ga het aan de droom zelf vragen … want ieder beeld uit je eigen droom is een stukje van jezelf.
Ondertussen al uit de douche en mijn haren aan het drogen … ik beslis om in gesprek te gaan met de wielrenner uit mijn droom. Dan gaat alles heel snel: de wielrenner zegt dat hij weet waar hij naartoe gaat en dat hij geen verkeerde afslag heeft genomen. “Er is wel wat tegenkanting ja, ik moet er mijn aandacht en focus bij houden”, zegt hij … en plots wordt alles duidelijk !!! Ik ben de wielrenner en ik weet waar ik heen ga/wil. Anders dan de andere wielrenners in de race ga ik mijn eigen weg en dat is er eentje met obstakels want ik ga tegen de “algemene” richting in. De auto’s zijn ook stukjes van mijzelf. Zij zijn mijn innerlijke obstakels die ik gaandeweg beter en beter kan ontwijken of opvangen of anticiperen … maar dan komt een auto uit de donkere tunnel. De donkere tunnel staat voor mijn diepe onderbewuste, deze obstakels ken ik nog niet (zo goed) en kunnen zomaar zonder verwittigen naar de oppervlakte komen en voor een aanrijding (confrontatie met mezelf) zorgen. En daar lig ik dan weer tegen de vlakte !!! Dan ben ik voor een tijdje als bevroren, bewegingsloos, krijg ik niets gedaan. Dan blokkeer ik mezelf … onbewust.
Ikzelf ben ook aanwezig in de droom maar als toeschouwer. Als ik mijn handen voor mijn ogen houdt kan ik niet zien. Wat van mezelf kan of wil ik nog niet voldoende zien? is de vraag die ik mezelf kan stellen. Sommige obstakels, blokkades, overtuigingen, gevoelens over mezelf zijn zo hardnekkig, maar ook zo “gewoon” dat ik ze niet (altijd) zie. Anderzijds zijn er nog onbewuste aspecten van mezelf die ik nog moet/maf ontdekken en die zomaar plots vanuit het onderbewuste naar boven kunnen komen. Die vragen dan dwingend om gezien te worden.
Zo af en toe eens duchtig wakkergeschud worden door een nare droom kan wel eens handig zijn om zo mezelf weer eens dieper te ontmoeten.
Was het dan eigenlijk wel een nare droom ???
Ik ben er alvast heel blij mee … en ben ook mezelf dankbaar dat ik met die wielrenner ben gaan praten … en met de auto die uit de tunnel kwam … en met mijn eigen zelf in de droom. De commentator trouwens was de stem van mijn innerlijke twijfel.
Heb jij wel eens nare dromen? Probeer eens in gesprek te gaan met je droombeelden !!
© Katy Pylyser

Ik ben voorbereidingen aan het maken voor de Droomavond van volgende woensdag. We gaan deze keer weer aan de slag met Actieve Imaginatie.
Heb je al eens geprobeerd om in gesprek te gaan met je droombeelden ? Het vraagt wat oefening en de nodige rust en innerlijke stilte: ga daarvoor rustig zitten, adem een paar keer diep in en uit en volg je ademhaling tot diep in je buik. Dat is een makkelijke manier om in contact te komen met je diepe innerlijke zelf en je even van de buitenwereld af te sluiten.
Focus dan op het droombeeld waar je in contact wil mee treden en ga rustig een kennismakingsgesprekje aan: Hallo ! Wie ben je? Is het goed als we even praten? Wat wil je me duidelijk maken in mijn droom?
Het kan zijn dat het even duurt eer je een antwoord krijgt maar oefening baart kunst. Soms is het antwoord ook niet meteen duidelijk. Soms krijg je ook niet echt een gesprek maar gaat het beeld bewegen of veranderen. Hoe dan ook, je hebt dan wel een soort van interactie gehad.
James Hillman en Steven Aizenstat noemen het “Befriend the image”, vriend worden met het beeld, zo kan je jouw innerlijke beelden leren kennen.

Wanneer er diepgaand gewerkt wordt met de cliënt wordt de grens tussen het bewuste en het onderbewuste verlegd en kan een deel van het onderbewuste in het bewustzijn tevoorschijn komen. Heel vaak gebeurt dit voor de cliënt zelf nog geheel onbewust. Als counselor is het dan mooi om te zien welke beeldtaal er bijvoorbeeld plots gebruikt wordt en welk beeld of symbool nu tevoorschijn komt wat er voorheen niet was.
In mijn werk zijn dit prachtige cadeautjes, om te zien hoe de ziel in beweging komt en het helende, ontwakenende werk bij de cliënt aan het gebeuren is, nog voor dat de cliënt er zich zelf van bewust is en zelf zegt het gevoel te hebben dat er helemaal niets gebeurt. Dat is wanneer de ziel, op het onbewuste niveau haar werk doet … wanneer alles zogezegd stilstaat … tot soms grote ontgoocheling van de cliënt. Toch worden er in de diepste lagen bij de cliënt op zo’n momenten bijzonder belangrijke stappen gezet.
© Katy Pylyser 12-02-2022
Foto: Austin Guevara @ Pexels

Hoe kan ik zeggen wat ik zie … ?
Als hetgeen ik zie niet van deze wereld is.
Hoe kan ik zeggen wat ik voel … ?
Als wat ik voel onzegbaar is.
Hoe kan ik zeggen wat het is … ?
Als er geen woorden voor bestaan.

Ik kan alleen maar zeggen dat ik het ken
Omdat het er is!
Dat is genoeg.

❤🙏
© Katy Pylyser

De oude Schopenhauer (filosoof 1788-1860) was op wandel. Helemaal in gedachten verzonken liep hij zonder dat hij er erg in had door een mooi bloemenperk. De tuinman was diep verontwaardigd en riep: “Man, kijk toch waar u loopt !!! Wie bent u eigenlijk wel?” Schopenhauer keek de man aan, nog steeds peinzend en in zijn eigen gedachtewereld verzonken en zei: “Ja, precies !!! Wie ben ik eigenlijk???”

Kunstwerk: Rudolf Rox – Schopenhauer (2016)

Dit gedicht van Thich Nhat Hanh heeft altijd diepe indruk op mij gemaakt. Ik heb vele boeken van hem gelezen, naar vele opnames van hem geluisterd en ook vaak gewoon naar (een foto van) hem gekeken. Telkens werd ik geraakt !!! Stil en dankbaar !!! 🙏❤
RIP Thich Nhat Hanh 🙏❤

Call Me By My True Names – Thich Nhat Hanh

Don’t say that I will depart tomorrow—
even today I am still arriving.

Look deeply: every second I am arriving
to be a bud on a Spring branch,
to be a tiny bird, with still-fragile wings,
learning to sing in my new nest,
to be a caterpillar in the heart of a flower,
to be a jewel hiding itself in a stone.

I still arrive, in order to laugh and to cry,
to fear and to hope.
The rhythm of my heart is the birth and death
of all that is alive.

I am a mayfly metamorphosing
on the surface of the river.
And I am the bird
that swoops down to swallow the mayfly.

I am a frog swimming happily
in the clear water of a pond.
And I am the grass-snake
that silently feeds itself on the frog.

I am the child in Uganda, all skin and bones,
my legs as thin as bamboo sticks.
And I am the arms merchant,
selling deadly weapons to Uganda.

I am the twelve-year-old girl,
refugee on a small boat,
who throws herself into the ocean
after being raped by a sea pirate.

And I am also the pirate,
my heart not yet capable
of seeing and loving.

I am a member of the politburo,
with plenty of power in my hands.
And I am the man who has to pay
his “debt of blood” to my people
dying slowly in a forced-labor camp.

My joy is like Spring, so warm
it makes flowers bloom all over the Earth.
My pain is like a river of tears,
so vast it fills the four oceans.

Please call me by my true names,
so I can hear all my cries and laughter at once,
so I can see that my joy and pain are one.

Please call me by my true names,
so I can wake up
and the door of my heart
could be left open,
the door of compassion.

🙏❤

In de inleiding omschrijft James Hillman emoties en gevoelens als “begrijpelijke landschappen van stemmingen”, begrijpelijke landschappen van het gemoed. Hoe poëtisch is dat ! maar ook hoe begrijpelijk en hoe anders voelt dat aan dan wanneer we meegesleurd worden door emoties en gevoelens die we alleen maar kunnen ondergaan. Het voelt anders, maar het is daarom niet anders, en toch … het voelt alsof het een heel ander perspectief biedt voor de beleving ervan …
Vanuit dat perspectief kunnen we misschien rustiger aanschouwen wat emoties en gevoelens ons proberen te brengen, en kunnen we ze misschien ook rustiger gewoon laten zijn; kunnen we ze de kans geven om duidelijkheid te brengen daar waar ze eerst alleen maar overweldiging brachten; kunnen we ernaar kijken zoals we naar een landschap kijken, er de schoonheid van zien, het innige, het unieke, het eigene, kunnen we ons stil laten raken en de emotie in een soort van meditatieve aanvaarding laten zijn, het aanschouwen, het doorvoelen, het tot ons laten spreken in een taal die niet met woorden te vatten is maar eerder met de beelden van het landschap vol leven, intensiteit, echtheid en betekenis … en vol diepe symboliek, zoals de taal van de ziel.
Zeker niet het meest toegankelijke werk van James Hillman om te lezen, desalniettemin zeker het lezen waard (zoals alle werken van James Hillman) voor wie geboeid is door het complexe innerlijke beleven van de mens.
© Katy Pylyser 15-01-2022

Heb net een mooi leertherapeutisch traject mogen afronden met een studente. Er moest alleen nog een verslag geschreven worden. Ik stond er op dat de studente zelf het verslag zou schrijven nadat we samen een diepgaand gesprek hadden gehad over wat het leertherapeutisch traject voor haar aan het licht heeft gebracht en wat ze over zichzelf heeft mogen ontdekken.
We hebben samen een stukje weg afgelegd, voor mijn studente was het de weg naar zichzelf … Ik voel me bevoorrecht en dankbaar dat ik dat kleine stukje met haar mee mocht wandelen … 😊❤🙏

© Katy Pylyser – 29-12-2021

Eigen foto: Beukbergen – Huis Ter Heide (Nederland)

“Sorry, ik was even niet beschikbaar”, zijn de woorden die ik mezelf stilzwijgend hoor zeggen, terwijl ik onder de douche stap.
Ik vraag mij af waarom deze woorden in mij opkomen en ik weet het haast onmiddellijk: ze zijn voor mezelf bedoeld !
En inderdaad, ik ben er al even niet, niet helemaal mezelf, niet echt aanwezig, “otherwise engaged”.

Al weken zit ik in de knoop met mezelf, ben ik nergens toe in staat, zit maar te zitten, hang maar te hangen, doe ik eigenlijk niets … voel ik me vreemd, een “unheimlich” gevoel, “niet thuis” betekent het letterlijk … ja, dat gevoel dus !!
Het is een bevreemdend en eng gevoel want helemaal niet zo goed te duiden, beetje creepy want het bekruipt je zonder dat je er echt de vinger kan op leggen wat er je nu juist bekruipt. Die vreemde leegte, die juist helemaal niet leeg is maar vol met “ja, met wat dan???” is heel … “unhinging”, ja dat !! ontwrichtend.
Ik herken het wel, want heb dat wel vaker gehad. Dan vul ik die ongemakkelijke “onleegte”, die vreemde zwaarte en onrust op met bingewatchen, veel snoepen, slecht slapen, mezelf (nog meer) afzonderen … (wat ik van nature al geneigd ben te doen 😉 )
Dan komt er een moment dat ik terugkeer naar mijn boeken, vanmorgen was het de “Black Books” van Jung en dan weet ik dat ik terug bij mezelf aan het komen ben. Vroeger gebeurde het al wel eens dat ik dan een heel zacht stemmetje hoorde in mezelf. Dat stemmetje zei dan, terwijl ik me zo vertwijfeld en ontwricht voelde: “… maar heel diep vanbinnen ben je zo hard aan het werken … heb vertrouwen !!” … Nu zei het stemmetje luid en duidelijk: “Sorry, ik was even niet beschikbaar.”
Ja, “otherwise engaged”, ergens anders bezig … op een diepere laag van mijn bewustzijn waar ik niet zomaar bij kan, tot wanneer de tijd er rijp voor is en dan gaat het borrelen, komt er vanalles naar boven als een vulkaanuitbarsting.

Ik ben altijd blij en opgelucht als ik terug bij mezelf kom, maar ik weet ondertussen ook dat die vreemde periodes van “niet thuis zijn” mij eigenlijk nog meer thuis brengen.
Dankbaar om dat vreemde ontwrichtende gemoed van mij, en dankbaar dat ik het kan toelaten … “meegaand op de golven van het gemoed” om het met de woorden van Ko Vos (docent die de diepste indruk op mij naliet tijdens mijn studie tot Transpersoonlijk Counselor) te zeggen.

© Katy Pylyser @ https://katypylyser.com/

Art: Dark Mood – Markus Studtmann via 500px